piątek, 16 czerwca 2017

W amazońskiej dżungli nawet deszcz nam nie straszny...


We wtorek jeszcze przed świtem dotarliśmy do Cuzco. Nocną jazdę autobusem właściwie w całości przespaliśmy. I dobrze! Za oknem panowała ciemność, ale czuć było, że trasa jest trudna. Czasem lepiej nie widzieć tu pewnych rzeczy :-)
Z dworca autobusowego odebrało już nas umówione biuro turystyczne. Wsiedliśmy do kolejnego busa i jedziemy do dżungli!!!



Jeszcze na długo przed wyjazdem zastanawialiśmy się czy zrealizować ten wypad. Oczywiście większe opory miałam ja :-) Ale ile razy będę miała jeszcze okazje wybrać się do amazońskiej dżungli??? Postanowiliśmy jechać. Z Cuzco można wybrać dwie opcje: Puerto Maldonado i Manu. Wybraliśmy Manu i wersję trzydniowej wycieczki. Obszar dorzecza rzeki Manu zajmuje ok. 20 tys. km2, wysokość terenu mieści się między 150 do 4200 m n.p.m., jeden z najbogatszych przyrodniczo regionów na świecie.
Razem z nami jadą trzy Kanadyjki, trójka bardzo miłych Hiszpanów, przewodnik, kierowca i kucharz :-) Droga do Manu jest trudna, na zboczach gór krętymi wąskimi drogami posuwamy się dość wolno.      

Ta jazda zdezelowanym busem jest ciężka, czasem wolę zamykać oczy niż patrzeć w przepaść, która zaczyna się zaraz za krawędzią traktu.
Po drodze zatrzymujemy się jeszcze w uroczej małej miejscowości Paucartambo. Bielone domki, niebieskie balkony, rzeka i malownicze widoki. Zwiedzamy tutejsze muzeum.



Przed dotarciem do pierwszego noclegu robimy jeszcze spacer i odwiedzamy mały ośrodek, w którym ratuje się zwierzęta. Jest tu m.in. mały leniwiec, który stracił mamę i zginąłby gdyby nie pomoc ludzi. Leniwiec uwielbia tulić się i wędruje z rąk do rąk przytulając się mocno.

Oprócz leniwca są małpki, dziki, tapir, żółwie... Kiedy jesteśmy w ośrodku zaczyna dość mocno padać, w strugach deszczu oglądamy przepiękne kolorowe papugi. Dla takich widoków warto jechać tak daleko!

Przed zmrokiem docieramy do pierwszej chaty, tzw. 'lodge'. Leje już jak z cebra... deszcz w dżungli jest naprawdę kłopotliwy, jest ciepło, gdyż wysokość też już jest mniejsza. Mamy nawet prysznic, nie jest aż tak spartańsko. Jemy kolację i idziemy spać. Miło spać w łóżku zamiast w autobusie!
Następnego dnia wstajemy skoro świt i po śniadaniu ruszamy dalej. Pada, ciagle pada deszcz... Docieramy nad rzekę, przenosimy cały nasz dobytek na małą łódź, dostajemy porządne gumowce, które od teraz będą nam niezbędne i ruszamy dalej w dżunglę, tam gdzie samochody już nie mają wstępu.


Nasza druga lodge (550 m n.p.m.) prezentuje się pięknie :-) Drewniana, na nóżkach, żeby jak najmniej nieproszonych przybyszy z lasu mogło do niej wejść. Nad łóżkami moskitiery. Uffff... dobrze się nimi opatulimy w nocy.


Leje... ale cóż, nie przyjechaliśmy tu siedzieć. Zakładamy plastikowe poncza (tylko one chronią przed deszczem), kalosze i ruszamy eksplorować amazońską dżunglę. Gęsta, bujna, taka zielona, dzika... wreszcie czujemy też jej zapach. W tym deszczu pachnie czymś słodkim. W ramach odważnych wyczynów próbujemy jak smakują termity! Naprawdę! Wiecie jak smakują? Lekko miętowo :-)


Płyniemy łódką po jednym z dopływów Amazonki. Dla chętnych pływanie na tratwie. Obserwujemy zwierzęta. Podziwiamy. Nawet ten deszcz nie jest już taki straszny, powoli przyzwyczajamy się do niego.



Po zmroku idziemy jeszcze na godzinny spacer po dżungli. Latarki obowiązkowe. Kiedy je gasimy na chwilę kompletnie nic nie widać. W nocy dżungla jest całkowicie czarna. I oczywiście mocno przerażająca...
Tuż przed pójściem spać pozbywamy się wielkiego pająka z naszej kwatery, szczelnie opatulamy łóżka moskitierami i przesypiamy całą noc bez żadnych problemów.

Trzeciego dnia opuściliśmy dżunglę . Kiedy minęliśmy pasmo górskie krajobraz zupełnie zmienił się. Pięliśmy się w górę pamiętającym zamierzchłe czasy autobusem. Zamykaliśmy oczy znowu mijając te same przepaście... dotarliśmy do Cuzco (3400 m n.p.m.) i znowu powitaliśmy cywilizację...
Czy podobało się nam w dżungli?
Tak!!!

Czy warto było?
Warto!!!

Czy moglibyśmy tam mieszkać na stałe?
Nie!!!

Wspomnienie amazońskiej dżungli zostanie w nas na zawsze :-) Tymczasem przywitaliśmy się z Cuzco wieczornym spacerem, ale o tym już następnym razem...
Pozdrawiamy! 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Wydrukuj przepis